onverwachts (een beetje dom)

Vandaag heerlijke bladerdeeg gevuld met feta (2 verschillende soorten van ieder 2 verpakkingen) gehaald bij de liddl. Eens per jaar is het er in de aanbieding. Zowel oudste als ik vinden het heerlijk en genieten er dan ook van. Een kleine verwennerij tussendoor.

Maar toen ik op zolder kwam om het in de vriezer te stoppen wachtte mij een flinke domper. De deur van de vrieskast zat niet goed dicht. En dat was dus echt mijn dikke eigen schuld. Dom van me, want vaak duw ik wel twee of drie keer tegen de deur om er zeker van te zijn dat deze goed dicht zit. Vergeten dus.

Het ijs was zo dik geworden dat de deur inmiddels wel weer dicht zat, zodoende was er maar weinig ontdooit. Maar het was een flinke klus om al het ijs eruit te krijgen en de deurtjes en lades los te krijgen.
Gelukkig heb ik niet zoveel hoeven weg te gooien of verplicht vandaag op hoeven te maken, want ik was al bezig om de vriezer leeg te eten om met de geplande schoonmaak een bijna lege vriezer te hebben.

Verplicht gegeten vandaag:

• portie nasi en een portie kip tandoori
• smoothie van frambozen en aardbeien

Wat heb ik weggegooid?

• een half brood
• een worst
• 2 waterijsjes

Het ijs zat er dus ruim 10-12 cm dik op. Niet alles was van deze keer. Het is de kinderen ook wel eens gebeurt dat ze de deur niet goed dicht hadden gedaan, maar daar kwam ik dan achter als ik de friet terug ging leggen. En was de schade beperkt tot een zeer dun laagje. (maar vele dunne maken uiteindelijk toch een dikker)

Ik had de schoonmaak van mijn vrieskast al gepland voor begin november. Na alle verjaardagen in de familie zodat ik na het schoonmaken voldoende rust kon inplannen.
Helaas gaat dat nu niet en kom ik mezelf aardig tegen.

Mijn handen doen enorm zeer. Alles wat ik doe kost inspanning. Een boek vasthouden gaat niet en dit stukje tekst typen kost me ook ruim een half uur.

Ik weet dat ik morgen niks doe. Dus planning overboord. Alleen de wandeling met de Boeddha, die doorheeft dat ik erg veel pijn heb en dus zeer rustig aan de lijn meeloopt, en jongste ophalen bij pleeggezin met de bus, trein en een stuk lopen (en omgekeerd om weer thuis te komen).

Ik weet ook al dat we morgen frietjes eten. Makkelijk en dus geen belasting voor mijn spieren.

Soms zou ik willen dan ik geen fibromyalgie had en gewoon alles gewoon kon doen. Dat er gewoon iets onverwachts kan gebeuren zonder daarna extra pijn en rust nodig te hebben.