Leuren met je kind

Begin december 2014 is besloten dat mijn jongste ook weer thuis kan komen wonen. Mits er een school voor hem gevonden wordt.

Mits ..... daar zit het hem nu in. In december heb ik al 5 scholen in mijn wijk en net daarbuiten gecontacteerd. Helaas geen plek, we kunnen niet bieden wat hij nodig heeft, uw kind past niet in de groep zoals deze nu is. Ik heb alle smoesjes al gehoord.
Dus ik heb het terug gelegd bij jeugdzorg en de school van waar mijn zoon nu op zit. Maar voordat die iets konden doen kwam het regionaal samenwerkingsverband in beeld. Deze heeft de school waar mijn zoon op zit en de scholen die ik al had benaderd teruggefloten met de mededeling dat het niet de bedoeling was dat ik als moeder ging leuren met mijn kind.
Dus ging de school waar mijn kind nu op zit een school zoeken voor mijn kind. Wat er in resulteerde dat die school ging leuren met mijn kind. Want intussen zijn er 4 afwijzingen bijgekomen.

Menslief denk ik dan. Het is een gewone verhuizing van mijn kind van de ene woonplaats naar de andere woonplaats. En er is nergens plek.

We zijn inmiddels 6 weken verder en het wordt teruggelegd bij het samenwerkingsverband over hun nu verder en wat te doen. Mijn kind is geen pakketjes, geen ding of voorwerp maar een persoon die wat extra aandacht nodig heeft. En zo wordt er mee omgegaan.

Mijn kind had een plek op de school voor bijzonder onderwijs, maar door de wetsverandering is die plek komen te vervallen. Met welk doel is die wet ingevoerd? Om met kinderen te moeten leuren? Om ze daardoor gescheiden te houden van hun moeder. Want op het moment dat een school zegt: 'uw kind kan morgen komen' woont mijn kind weer thuis. Maar helaas mag het zo niet zijn en houdt een plaats op een school in de wijk me van mijn kind gescheiden.

Ik ben boos, opstandig en zou het liefst elke directeur die mijn kind heeft afgewezen een flink pak rammel willen verkopen. Om ze te laten weten dat hun beslissing ons gescheiden had.